Klemens VII
Giuliano de Medici (urodzony we Florencji, 26 maja 1478 roku, zmarł w Rzymie, 25 września 1534 roku) herb Nieślubny syn Giuliana I de Medici, władcy Florencji i Floretty Gorini, córki Antonia Gorini. Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od 19 listopada 1523 roku do 25 września 1534 roku. Po śmierci Hadriana VI konklawe trwało aż dwa miesiące, by wreszcie wyłonić, 19 listopada 1523 roku, Giulia de Medici jako Klemensa VII. "Wyczyszczeniem stajni watykańskiego antychrysta" nazwali luteranie z armii cesarskiej najazd na Watykan i Rzym (sacco cli Roma). Watykan i Bazylikę Św. Piotra obrabowano, Wieczne Miasto splądrowano i spalono, a papieża uwięziono. Pół roku później został uwolniony po złożeniu okupu i wyrażeniu zgody na zajęcie przez cesarza najważniejszych miast w Państwie Kościelnym. Wyjechał wtedy do Orvieto, a potem do Viterbo. Po zamordowaniu ojca Giuliana de Medici w tzw. spisku Pazzich wychowywał go dziadek Lorenzo, zwany Wawrzyńcem "Wspaniałym", władca Florencji. Skazany z całą rodziną na banicje, podróżował po kilku krajach europejskich. Opat w Clairvaux i Santi Vincenzo ed Anastasio Tre Fontane od 1517 roku, opat Saint Martin de Tournai od 1519 roku. Władca Florencji od 4 maja 1519 roku do 19 listopada 1523 roku jako Giulio de Medici. Dzięki kuzynowi Giovanniemu - Leonowi X, został arcybiskupem Florencji wyświęcony otrzymał 19 grudnia 1517 roku, a konsekrowany 21 grudnia 1517 roku. 23 września 1513 roku został kardynałem-diakonem S. Maria in Domnica, a później został nominowany na kardynała-prezbitera S. Clemente (26 czerwca 1517 roku) i S. Lorenzo in Damaso (6 lipca 1517 roku). Powołany na urząd wicekanclerza Świętego Kościoła Rzymskiego w 1517 roku, kierował polityką papieża Leona X (do 1523 roku), doprowadzając m.in. do przymierza papieża z cesarzem. Protektor Anglii od 1513 roku, Francji od 1516 roku, legat apostolski w Bolonii od 1514 roku i w Toskanii od 1519 roku, wicekamerling Kościoła od 1517 roku do 1519 roku, kamerling Świętego Kolegium Kardynałów od 1519 roku. Aktywnie uczestniczył w Soborze Laterańskim V. Dzięki protekcji Karola V 19 listopada 1523 roku został wybrany na papieża i przywrócił papiestwu książęcy styl panowania, charakterystyczny dla Medyceuszy. Na pierwszym konsystorzu po wyborze wymienił jako najpilniejsze zadania; rozstrzygnięcie spraw spornych z Lutrem, pokój między chrześcijańskimi władcami i usunięcie zagrożenia ze strony Turków. Na pierwszym miejscu znajdowała się więc kwestia rozłamu religijnego; w związku z tym wysłał do Niemiec w 1524 roku Lorenzo Campeggio jako kardynała-legata. Na zjeździe stanów w Norymberdze w 1524 roku domagano się zwołania soboru powszechnego, typując na miejsce jego obrad Trydent. Klemens jednak sprzeciwiał się jego zwołaniu, ponieważ bał się, że na nowo odżyje koncyliaryzm. Rozwinął mecenat nad uczonymi, m.in. Machiavellim, a także artystami, np. Cellinim czy Michałem Aniołem. Próbował, bez powodzenia, pojednać Karola V i Franciszka I, rywalizujących o dominację w Europie, poprzez zaangażowanie obu władców w krucjatę antyturecką. Z obawy przed dominacja Karola V w Italii przystąpił do tzw. Świętej Ligi w Cognac, którą tworzyły: Francja, Florencja, Mediolan i Wenecja. W konsekwencji nie uzyskał poparcia Karola V dla edyktu wormackiego, uznającego Marcina Lutra za heretyka i skazującego go na banicje. Aby zapobiec niebezpieczeństwu tureckiemu, zabiegał papież o zawarcie przymierza między europejskimi władcami - jednak bez rezultatu. W ten sposób doszło do wielkiej ekspansji Turków na Węgrzech. Tymczasem wojska cesarskie pociągnęły na Rzym, gdzie spodziewano się wielkiego łupu. 20 września 1526 roku niemiecko-hiszpańska armia Karola V spustoszyła Rzym i tam pozbawione dowództwa wojsko rozpoczęło plądrowanie, żołnierze Gwardii Szwajcarskiej bronili życia papieża. 6 maja 1527 roku śmierć poniosło 147 z nich, czyli prawie wszyscy. Ten dzień jest do chwili obecnej Świętem Gwardii Szwajcarskiej. Papież zmuszony był schronić się w Zamku św. Anioła, został jednak 5 czerwca wzięty do niewoli i uwolniony dopiero w grudniu po przyrzeczeniu poważnych ustępstw i sum pieniężnych. Dziesięć miesięcy w październiku 1528 roku po sacco di Roma papież pojednał się z Karolem V i zawarł z nim porozumienie w sprawie zwalczania herezji w Niemczech oraz sojusz antyturecki. Tzw. "Sacco di Roma" jawiło się jako kara Boża o bardzo poważnych skutkach dla Rzymu. Cesarz Karol V starał się nakłonić papieża do zwołania soboru, a także do reformy Kościoła i przezwyciężenia herezji. Klemens jednak wciąż jeszcze wzbraniał się zwołać sobór. 24 lutego 1530 roku nałożył mu żelazną koronę króla Italii oraz 26 lutego cesarską. Była to ostatnia koronacja cesarza przez papieża. Na kolejnym sejmie Rzeszy w Spirze arcyksiążę austriacki Ferdynand I domagał się w imieniu cesarza m.in. powstrzymania zmian w Kościele i wytępienia heretyków oraz przywrócenia jurysdykcji biskupom. Dopiero w 1529 doszło do zawarcia pokoju między papieżem i cesarzem, do pokoju, który wydawał się przypieczętowany został ukoronowaniem Karola V przez papieża na cesarza. Mniejszość książąt 19 listopada 1529 roku złożyła w tej sprawie protest i od tej chwili zwolenników reformacji zaczęto nazywać protestantami. Karol V wydał dekret potwierdzający edykt wormacki, ale podczas następnego sejmu Rzeszy w 1530 roku w Augsburgu państwa niemieckie przyjęły luterańskie wyznanie wiary, a później utworzyły związek obronny przeciw cesarzowi. Zwołany przez cesarza na 8 kwietnia 1530 do Augsburga zjazd stanów niemieckich miał uratować jedność Kościoła. Jednak tzw. "wyznanie augsburskie" ujawniło różne stanowiska, które, zdaniem cesarza, mógł zbliżyć do siebie sobór powszechny. Luteranizm święcił również triumfy w krajach skandynawskich: Danii, Norwegii i Szwecji, a doktryna Ulricha Zwingliego w Szwajcarii. Tymczasem król Anglii Henryk VIII - zawiedziony brakiem męskiego potomka - zażądał unieważnienia swego małżeństwa z wdową po bracie Katarzyną Aragońska. Odmowa papieża doprowadziła do kolejnego rozłamu w Kościele, bo Henryk VIII zwołał zebranie kleru angielskiego, które ogłosiło go "głową Kościoła Anglii". Nowy prymas Anglii, Thomas Cranmer, uznał związek króla z Katarzyną za nieważny i zalegalizował jego małżeństwo z Anną Boleyn. Wówczas papież 11 lipca 1533 roku ekskomunikował Henryka VIII. Jego pontyfikat dla Kościoła był nieszczęściem, ponieważ wzbraniał się on zwołać tak pilnie postulowany sobór. Jego śmierć przez wielu w Kościele przyjęta została z ulgąˇ Klemens był typowym papieżem renesansu. Klemens był podejrzewany o posiadanie nieślubnego syna, Aleksandra Medyceusza. Jego matką była czarnoskóra, afrykańska niewolnica. Pogląd ten był początkowo obalany przez historyka i znawcę Medyceuszy, Alfreda von Reumonta. Dobrze poinformowany kardynał Gasparo Contarini twierdził, że Aleksander był synem Wawrzyńca Wspaniałego. Jednak współcześni badacze i historycy potwierdzają tezę, że Aleksander był synem Klemensa VII. Pastor uważa, że papież prowadził się nienagannie po elekcji, lecz gdy jeszcze był kardynałem, zdarzały mu się ekscesy. Arcybiskup Jan Łaski został w Rzymie przez Habsburgów oskarżony o sprzyjanie Turcji i knowanie przeciwko Austrii. Wbrew oporowi dalekowzrocznego prymasa król Zygmunt I "Stary" zgodził się na sekularyzację zakonu w Prusach. Odpowiednią umowę zawarto 12 kwietnia 1525 roku, na podstawie której wielki mistrz stawał się księciem świeckim w Prusach, lennikiem króla polskiego zobowiązanym składać mu hołd. Już jako władca świecki Albrecht złożył hołd Zygmuntowi "Staremu" w Krakowie 10 kwietnia 1525 roku. Papież powiadomiony o sekularyzacji wielkiego mistrza i przekształceniu Prus w państwo świeckie rzucił w 1526 roku na Albrechta ekskomunikęˇ W liście do papieża 9 kwietnia 1525 roku biskupi polscy donosili, że w tym chaosie spowodowanym reformacją król jest ostoją Kościoła. W czerwcu 1534 roku Klemens poważnie zachorował. Po krótkiej poprawie, jego stan znowu się pogorszył; lekarze podejrzewali, że może to być skutek otrucia. Według różnych opinii, dolegliwości gastryczne mogły mieć złośliwy charakter lub też być wynikiem utworzenia się w ciele przetoki. W lipcu i sierpniu, stan papieża ulegał gwałtownym zmianom - raz wyglądał na całkowicie zdrowego, a innym razem był umierający. 21 września 1534 roku nastąpiło gwałtowne pogorszenie - znacznie wzrosła gorączka, a Klemens nagle osłabł. Zmarł 4 dni później. Grobowiec papieża znajduje się w rzymskiej bazylice Najświętszej Maryi Panny powyżej Minerwy. Jako iż powszechnie został uznany za odpowiedzialnego za niezręczną politykę, która doprowadziła do tragedii Rzymu, jego grobowiec smarowano gnojem, a wypisane na płycie nagrobnej imię Clemens (czyli łaskawy) Pontifex Maximus - nieznany osobnik zmienił na InClemens (czyli bezlitosny). Papież Klemens VII miał jednego nieślubnego syna Alessandra de Medici, księcia Florencji, który w młodości przyjął święcenia kapłańskie.USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83 z późn. zmianami)
Bogdan Pietrzyk
09-05-2022